به گزارش شوش ۲۴؛ «الهه منصوریان» از پرافتخارترین زنان ورزش ایران و از چهره‌های مطرح ووشوی جهان است. ورزشکاری که از یک زندگی سخت، توانست با تلاش و پشتکار به اوج افتخار برسد. او و خواهرانش (شهربانو و سهیلا) از ارکان اصلی تیم ملی ووشوی بانوان ایران هستند که در مسابقات مختلف برای کشورمان افتخار آفرینی می‌کنند.
بر این اساس، گفت‌وگویی را با وی انجام داده‌ایم که شرح آنرا را در زیر می‌خوانید:
از چه سالی وارد ووشو شدید؟
سال ۱۳۸۵ این رشته را تحت نظر «سامره خلیلی» از مربیان مطرح کشورمان آغاز کردم. ساکن سمیرم بودیم و برای تمرین هر روز با اتوبوس به اصفهان رفته و برمی‌گشتیم. ابتدا شهربانو ووشو را آغاز کرد و سپس من نیز به این ورزش روی آوردم.
پس سختی‌های زیادی را برای تمرین تحمل می کردید؟
دقیقه همین است و واقعا خیلی سخت بود. اکنون که به آن روزها فکر می‌کنم با خودم می‌گویم چقدر با اشتیاق بودم که هر روز این مسافت را رفته و سختی‌ها را تحمل می‌کردم (با خنده). من و خواهرانم هم اکنون در تهران باشگاه زده‌ایم و برایم جالب است برخی شاگردانم می گویند که کمی مسافت طولانی است. واقعا تعجب می کنم که با خودرو شخصی برایشان دشوار است که رفت و آمد کنند اما من و خواهرانم هر روز ساعت‌ها در اتوبوس بودیم.
چند مدال بین‌المللی مهم کسب کرده‌اید؟
سه طلا، یک نقره و یک برنز جهان. دو طلای قهرمانی آسیا. دو نقره و یک برنز بازی‌های آسیایی از مهمترین مدال‌های من است.
کدام مدال برایت ارزشمندتر است؟
سال ۲۰۱۳ در مسابقات جهانی مالزی در مبارزه فینال دچار شکستگی صورت شدم و با آسیب دیدگی و درد وحشتناک حریفم را شکست داده و طلا گرفتم. آن مدال و از همه بیشتر جایزه‌اش برایم خیلی مهم بود چراکه شرایط مالی بسیار سختی داشتیم. البته دو سال بعد جایزه قهرمانی را دادند که دیگر آن موقع کمی شرایط مالی‌ام بهتر شده بود.
بزرگترین حسرت برای شما چیست؟
بدون تردید طلای بازی‌های آسیایی. دو نقره و یک برنز را از سه حضورم دارم. در اینچئون باید طلا می‌گرفتم و واقعا برتر از حریفم بود اما نشد. برای هانگژو صد در صد برای طلا می‌جنگم چراکه باید دیگر طلای این رویداد مهم را کسب کنم. حریف چینی‌ام در بازی‌های آسیایی مشخص شده و فیلم بازی‌هایش را آنالیز می‌کنم. برای موفقیت بازی‌های آسیایی، یکسال در چین تمرین می کردم و همه هدفم طلای این مسابقات است.
چرا زمانی وارد تکواندو شدید؟
نهایت ورزش برای همه حضور در المپیک است. ووشوی المپیکی نیست و به همین دلیل چند سال پیش تحت نظر «مینو مداح» از مربیان مطرح تکواندو وارد تمرین شدم. آنقدر تلاش کردم که مداح گفت حتما با این شرایط به تیم ملی خواهم رسید. اما پس از مدتی به این فکر کردم که ووشو خانه من است و مدیون این رشته هستم. به همین دلیل برگشتم.
از زندگی سخت به اوج افتخارات رسیدی. چه صحبتی برای ورزشکاران جوان دارید؟
ورزشکار نباید از شاخه‌ای به شاخه دیگر برود. هدفم را ترسیم کرده و برای رسیدن به آن تلاش کنید. برای قهرمانی باید از خیلی مسائل گذشته و دوری از خانواده را تحمل کرد. من در جهانی مالزی به شدت آسیب دیدم و حتی ممکن بود چشم خود را از دست بدهم، اما فقط به هدفم فکر کردم.
کمی سراغ عید نوروز برویم. تاکنون شده است تحویل سال همراه خانواده نباشید؟
تنها سال گذشته که در چین تمرین می کردم از خانواده دور بودم. خانواده برایم ارزش فراوانی دارد و دوست دارم همیشه با آنها باشم. زمانی بسیاری از مسئولیت خانه بر دوش من بود اما اکنون با سهیلا و شهربانو کارها را تقسیم کرده‌ایم.
از سنت‌های نوروز کدامیک جذاب‌تر است؟
قطعا عیدی گرفتن. البته امسال باید برای آرشام (فرزند شهربانو) عیدی بگیریم که البته او همش به فکر خوراکی است و چیز دیگری نمی‌خواهد. فکر می‌کنم وقتی بزرگ شود او هم ورزشکار خواهد شد چراکه همه خانواده‌اش ورزشکار هستند.
و شما علاقه زیادی به فوتبال دارید؟
بله من یک اصفهانی و طرفدار همیشگی سپاهان هستم. به همین خاطر برای حضور در لیگ ووشو با تیم سپاهان در بسیاری مواقع، قرارداد سفید امضا کرده‌ام. این تیم می‌توانست امسال قهرمان لیگ برتر فوتبال شود و خیلی زیبا بازی می‌کند اما در گلزنی دچار مشکل شد.
شرایط فدراسیون ووشو را چطور می‌بیند؟
فکر می‌کنم اکنون شرایط خوب است. فدراسیون پس از سال‌ها، دچار تغییرات مدیریتی شد. وقتی اقدامات را می‌بینم متوجه می‌شوم به شرایط خوب رسیده است.