به گزارش شوش۲۴، سال ها پیش و قبل از پیروزی انقلاب و در زمان دانشجویی،کتابی به زبان انگلیسی مطالعه کردم که جمله پایانی آن،برجسته ترین نکته را منعکس کرد.”تنها زندگی که پایان خوشی ندارد،زندگی سیاسی است”.
گرچه این جمله،پایان داستان مردی سیاسی بود که گرفتار در مسائل گردید اما بر وجودم تاثیری گذرا داشت زیرا نه سیاسی بودم و نه خود را در آینده در این مسیر می یافتم.سیاست برایم معنایی دیگر داشت.
امروز بیش از چهل سال از آن زمان می گذرد.انقلابی در کشورم روی داد که نظیرش را ندیده بودم.نهضتی که رنگ و بوی فرهنگی داشت و دین خواهی،عاملی مهم در موفقیت گردید.
مسئله ای به نام اقتصاد،پر رنگ نبود گرچه بعضی از گروه ها از شعارهایی در این زمینه استفاده می کردند اما مردم،بی توجه به آن ها بودند.
همبستگی اجتماعی در شعارها و عمل ها به وضوح یافت می شد.نگرش ها، دوستانه، متفکرانه، خیرخواهانه و نشان دهنده همدلی در میان آحاد ملت بود .این،نگرشی جامعه نگر بود اما گذشت زمان آن را به نگرش های سیاسی تغییر داد.
این نگرش مانند عینکی ظریف و دوربینی قوی عمل کرد و همه دیدنی ها را در همان قالب،ارزش یابی نمود.ارزش ها هم سیاسی شدند.خبری از دیگر نگرش ها نیست.
همه خود را متخصص سیاست می دانند.همه رویدادها از همین کانال تحلیل می شوند.اعتراض به گرانی به خارج وصل می شود.ریزش ساختمان به وابستگی به باندهای سیاسی متصل می گرد.رادیوهای بیگانه به این رویدادها،آب و تاب می دهند.
دشمن تراشیده می شود.استکبار در صف اول،توصیف،تحریم عاملی در کمبودها تلقی می گردد و بسیاری از واژه ها از پشت همین عینک ساخته می شوند.تجزیه طلبی، وابستگی به خارج، عامل خصم و سرسپردگی به بیگانگان بدین شکل وارد جامعه می شوند.
واقعیت امر این است که جامعه ما از نگرش های مردم نگر منحرف شده است.افراط در سیاست باعث رهایی نگرش های جامعه شناسانه و مهربان نگر گردیده است.در سیاست بدبینی،قدم اول حرکت است.
مسئولیت ها بر اساس وابستگی سیاسی است.،اصلاح طلب هرگز اصول گرا را تحمل نمی کند.اصول گرا به حذف اصلاح طلبان می پردازد.همدلی و وابستگی قلبی به مردم کشور که از بارزترین نشانه های نگرش جامعه شناسانه است در گزینش مسئولیت ها نقشی ندارد.
در نگرش سیاسی در همه ی دنیا،حذف فیزیکی و کشتن افراد،امر معمولی است اما در نگرش جامعه شناسانه، کشتن انسان ها کاری ضد بشری و غیر قابل عمل است.در دیدگاه مردم شناسی، همه ی انسان ها حق حیات دارند.
نگرش سیاسی، زندانی مخوف برای اندیشمندی و خردورزی است.مسیرها را منحرف و قدرت طلبی را عاملی در توفیقات می داند.این قدرت یابی از هر راهی امکان پذیر است.در حالی که نگرش جامعه شناسانه به دنبال بیشترین دوستی ها و همبستگی هاست، نگرش سیاسی بالاترین دشمنی ها را متصور می گردد. نگرش سیاسی،عاملی در توقف و پیشرفتگرایی است.
خبرگزاری شوش ۲۴ از بابت این مطلب و انتشار به موقع آن سپاسگزارم